Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
11:39 π.μ. | 
Αναρτήθηκε από
κουρκουλος
Τον τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια ότι τα έσοδα του δημοσίου είναι πολύ μικρότερα από τα έσοδα, ότι η χώρα είναι σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, και ότι θα χρειαστεί όλοι να κάνουμε θυσίες για επανέλθουμε σε μια φάση βιώσιμης ανάπτυξης.
Με δεδομένο λοιπόν ότι τα έσοδα του δημοσίου από την φορολογία είναι κατά πολύ μικρότερα από τα έξοδα, είναι προφανές ότι η μόνη λύση σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε είναι η μείωση του δημοσίου τομέα, και αυτό θα μας επιβάλλουν οι όποιοι δανειστές μας, κάτι το οποίο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο τις τελευταίες μέρες. Ένα από τα κακά που θα φέρει αυτή η απόφαση, είναι ότι εκεί “μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά”.
Είχα πει παλαιότερα σε μια δημόσια συζήτηση σε κάποιο φόρουμ ότι ένας “αναίμακτος” τρόπος να γίνει αυτό, είναι η πώληση δημοσίων επιχειρήσεων. Έτσι με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, και λεφτά στα ταμεία και μείωση του δημοσίου. Ο άλλος τρόπος είναι το κλείσιμο ή η συρρίκνωση ζημιογόνων επιχειρήσεων, κάτι το οποίο προωθεί η κυβέρνηση και με τον Καλλικράτη.
Αυτό όμως θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας η οποία μπορεί και να ξεπεράσει το 20% όπως είπε ο καθηγητής Καρακίτσος από το Κέιμπριτζ πολύ σωστά πριν μερικές μέρες, κάτι το οποίο το βλέπουμε να συμβαίνει σε γειτονικές μας χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία. Αυτό εάν επαληθευτεί δικαιώνει την άποψή μου, ότι όλοι οι δείκτες μπορούν και θα φτιάξουν, εκτός από έναν τον ποιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου, αυτόν της ανεργίας .
Εκτός όμως από το μισθολογικό και λειτουργικό κόστος του δημοσίου τομέα, ένα μεγάλο μέρος των εξόδων του κράτους το οποίο έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε και στο μέλλον σε μεγάλο βαθμό, είναι το κόστος του δανεισμού. Για το λόγο αυτό η όποια αναδιάρθρωση της οικονομίας, πρέπει να έχει σαν βασικό στόχο και την μείωση των επιτοκίων δανεισμού, παράλληλα με την μείωση των δανειακών αναγκών που θα προέλθει από τον εξορθολογισμό της λειτουργίας, αλλά και της μείωσης του δημόσιου τομέα.
Επειδή αυτό όμως (μείωση επιτοκίων δανεισμού), δεν έρχεται με κραυγές σαν αυτές της κυβέρνησης περί «κακών κερδοσκόπων», οι οποίοι όμως θα γίνουν πολύ καλοί μόλις μας δανείσουν και πάρουν και ‘κανα δύο δουλειές (αποκρατικοποιήσεις), πρέπει να μειωθεί το δημόσιο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κατά πάσα πιθανότητα έχουν ήδη ληφθεί συγκεκριμένες αποφάσεις προκειμένου να μας δοθεί το “φιλί της ζωής”, για να αποφύγουμε σαν χώρα τα χειρότερα. Άρα τα όποια δάνεια χρειαζόμαστε άμεσα για να αποκληρώσουμε προηγούμενες υποχρεώσεις μας, αλλά και να χρηματοδοτήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες μας, μπορούμε να πούμε ότι έχουν εξασφαλιστεί, εκτός απροόπτου φυσικά.
Δεδομένου λοιπόν ότι θα πάρουμε μια ανάσα έστω και προσωρινή, και αφού προχωρήσουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς αυτά τα πολύ βασικά που περιγράφονται παραπάνω, το επόμενο βήμα πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μου η μείωση των φορολογικών συντελεστών σταδιακά για τις επιχειρήσεις, η μείωση της γραφειοκρατίας (πάει μαζί με ην μείωση του δημοσίου αυτό), προκειμένου να έρθουν χρήματα από το εξωτερικό σε παραγωγικούς τομείς της χώρας.
Αυτό το πράγμα οι οικονομολόγοι το ονομάζουν “οικονομικά της προσφοράς”, όπως ίσως θα γνωρίζουν πολλοί από τους αναγνώστες του παρόντος. Με τον τρόπο αυτόν μειώνεται ένα πιθανό “crowding out effect”, αν μπορούμε να πούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει τώρα με μεταφορική έννοια, και ο ιδιωτικός τομέας αναλαμβάνει πρωτοβουλία, και δίνει δουλειά σε κόσμο με τα όποια καλά και κακά η μεγάλη προσφορά εργασίας που θα δημιουργηθεί, μπορεί να έχει στην αρχή τουλάχιστον, αλλά και σε πιο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Εκτός όμως από το μισθολογικό και λειτουργικό κόστος του δημοσίου τομέα, ένα μεγάλο μέρος των εξόδων του κράτους το οποίο έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε και στο μέλλον σε μεγάλο βαθμό, είναι το κόστος του δανεισμού. Για το λόγο αυτό η όποια αναδιάρθρωση της οικονομίας, πρέπει να έχει σαν βασικό στόχο και την μείωση των επιτοκίων δανεισμού, παράλληλα με την μείωση των δανειακών αναγκών που θα προέλθει από τον εξορθολογισμό της λειτουργίας, αλλά και της μείωσης του δημόσιου τομέα.
Επειδή αυτό όμως (μείωση επιτοκίων δανεισμού), δεν έρχεται με κραυγές σαν αυτές της κυβέρνησης περί «κακών κερδοσκόπων», οι οποίοι όμως θα γίνουν πολύ καλοί μόλις μας δανείσουν και πάρουν και ‘κανα δύο δουλειές (αποκρατικοποιήσεις), πρέπει να μειωθεί το δημόσιο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κατά πάσα πιθανότητα έχουν ήδη ληφθεί συγκεκριμένες αποφάσεις προκειμένου να μας δοθεί το “φιλί της ζωής”, για να αποφύγουμε σαν χώρα τα χειρότερα. Άρα τα όποια δάνεια χρειαζόμαστε άμεσα για να αποκληρώσουμε προηγούμενες υποχρεώσεις μας, αλλά και να χρηματοδοτήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες μας, μπορούμε να πούμε ότι έχουν εξασφαλιστεί, εκτός απροόπτου φυσικά.
Δεδομένου λοιπόν ότι θα πάρουμε μια ανάσα έστω και προσωρινή, και αφού προχωρήσουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς αυτά τα πολύ βασικά που περιγράφονται παραπάνω, το επόμενο βήμα πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μου η μείωση των φορολογικών συντελεστών σταδιακά για τις επιχειρήσεις, η μείωση της γραφειοκρατίας (πάει μαζί με ην μείωση του δημοσίου αυτό), προκειμένου να έρθουν χρήματα από το εξωτερικό σε παραγωγικούς τομείς της χώρας.
Αυτό το πράγμα οι οικονομολόγοι το ονομάζουν “οικονομικά της προσφοράς”, όπως ίσως θα γνωρίζουν πολλοί από τους αναγνώστες του παρόντος. Με τον τρόπο αυτόν μειώνεται ένα πιθανό “crowding out effect”, αν μπορούμε να πούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει τώρα με μεταφορική έννοια, και ο ιδιωτικός τομέας αναλαμβάνει πρωτοβουλία, και δίνει δουλειά σε κόσμο με τα όποια καλά και κακά η μεγάλη προσφορά εργασίας που θα δημιουργηθεί, μπορεί να έχει στην αρχή τουλάχιστον, αλλά και σε πιο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Εννοώ ότι είναι αναπόφευκτα προβλήματα ανεργίας κυκλικού αλλά και διαρθρωτικού τύπου, καθώς και η περεταίρω παγίωση και επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας (κλασσικό μοντέλο), όπως πιθανόν υπονοεί ο καθηγητής Καρακίτσος στα άρθρα του που έχουν δημοσιευθεί τις τελευταίες μέρες. Στην περίπτωση όμως αυτή το όποιο βάρος θα έχει κατανεμηθεί ποιο δίκαια, δεδομένου ότι θα υπάρχει μικρότερο δημόσιο για να θρέψει ο ιδιωτικός τομέας.
Οι επενδύσεις που θα πρέπει να γίνουν κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι σε προϊόντα που σχετίζονται με την ενέργεια και τα τρόφιμα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί όπως πολύ σωστά μου επεσήμανε ένας διαδικτυακός “φίλος” τσε μια αντίστοιχη συζήτηση που είχαμε, είναι αυτά που εισάγουμε περισσότερο από όλα, και δεύτερον και σημαντικότερο κατά την δική μου γνώμη, διότι αυτά τα δύο δίνουν σε μια χώρα σχετική ανεξαρτησία.
Στο σκέλος των τροφίμων θεωρώ ότι η βιολογική γεωργία είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορούμε να διαπρέψουμε, το ίδιο και η κτηνοτροφία, εφ όσον λυθεί το πρόβλημα του ζευγαρώματος ιδιαίτερα στο δεύτερο. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει κατά τη γνώμη μου με στοχευμένες πολιτικές από την κυβέρνηση, αλλά θα απατήσει χρόνο και εκπαίδευση, αλλά και γενικότερη αναδιάρθρωση της υπαίθρου. Στην Κρήτη από όπου και κατάγομαι επιχειρούν και τα δύο (καλλιέργειες, κτηνοτροφία) με αρκετή επιτυχία, παρά το γεγονός ότι κατά τη γνώμη μου η όποια προσπάθεια γίνεται με πολύ πρωτόγονα μέσα (αναφέρομαι στο management).
Όσον αφορά το δεύτερο η λύση από ότι λένε οι γνώστες του αντικειμένου είναι η πυρηνική ενέργεια, την οποία πρέπει να υιοθετήσουμε χωρίς φόβο και πάθος, αλλά σε συνδυασμό με την αιολική και ηλιακή κατά τη γνώμη μου, προκειμένου να μειωθούν οι όποιες παρενέργειες προκύψουν από απόβλητα κλπ., και ας χάσουμε και λίγο σε κέρδος, θα κερδίσουμε σε ποιότητα ζωής εμείς και τα παιδιά μας.
Τέλος η ανάπτυξη του τουρισμού είναι κάτι που θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να γίνει, το οποίο και θα βοηθήσει στην “εξαγωγή” των άλλων δύο προϊόντων, θεωρώ δε ότι η στόχευση θα πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό, στον λεγόμενο εναλλακτικό τουρισμό, ο οποίος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος είναι και πάλι απλός. Η μέση ηλικία ενός ανθρώπου έχει ανέβει για ευνόητους λόγους, και πλέον κάποιος γύρω στα 45 θεωρείται μεσήλικας, ο οποίος όμως σύμφωνα με το νέο πρότυπο ζωής που λανσάρεται, είναι και υγιής (σχετικά), γυμνάζεται, έχει ενδιαφέροντα για τη φύση, την ιστορία κλπ. Όλα αυτά η Ελλάδα τα έχει σε μεγάλο βαθμό κα μπορεί να τα αξιοποιήσει, αν και εφ όσον παρθούν οι ανάλογες αποφάσεις.
Και κάτι ακόμα που το έχω ακούσει σαν επιχείρημα σε διάφορες συζητήσεις που κάνω κατά καιρούς, ενάντια σε αυτά που προτείνω παραπάνω στο σκέλος των επενδύσεων. Λένε κάποιοι ότι το “ακριβό” ευρώ (αν υποθέσουμε ότι παραμένει “ακριβό” κάτι που εγώ προσωπικά δεν νομίζω ότι θα συμβεί το επόμενο διάστημα), θα είναι εμπόδιο στην όποια τέτοια προσπάθεια κάνει η χώρα όπως αυτή περιγράφεται παραπάνω, ιδιαίτερα δε στην αιχμή του δόρατος της παραπάνω πρότασης, δηλαδή του τουρισμού.
Η απάντησή που εγώ μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής: Το “ακριβό” ευρώ δεν νομίζω ότι θα αποτρέψει κάποιον να καταναλώσει ένα Ελληνικό προϊόν, αν μέσα στο μυαλό του έχει εντυπωθεί κατ’ αρχήν, η εκτίμηση για αυτό κάθε αυτό το προϊόν. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες το ξέρουμε αυτό πολύ καλά, αν πάρω ως παράδειγμα τις BMW και Mercedes που βλέπω να κυκλοφορούν γύρω μου.
Εν κατακλείδι, αυτό που λέω είναι ότι ή αναβαθμίζουμε τις όποιες υπηρεσίες ή προϊόντα μπορούμε να παρέχουμε, στο βαθμό που μπορούμε και ταυτόχρονα μειώνουμε κράτος και στη συνέχεια φορολογία, μήπως έρθει και καμία ξένη εταιρεία προς τα εδώ μελλοντικά, ή απλά πάμε για τον πάτο.
πηγη Manosmv
Οι επενδύσεις που θα πρέπει να γίνουν κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι σε προϊόντα που σχετίζονται με την ενέργεια και τα τρόφιμα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί όπως πολύ σωστά μου επεσήμανε ένας διαδικτυακός “φίλος” τσε μια αντίστοιχη συζήτηση που είχαμε, είναι αυτά που εισάγουμε περισσότερο από όλα, και δεύτερον και σημαντικότερο κατά την δική μου γνώμη, διότι αυτά τα δύο δίνουν σε μια χώρα σχετική ανεξαρτησία.
Στο σκέλος των τροφίμων θεωρώ ότι η βιολογική γεωργία είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορούμε να διαπρέψουμε, το ίδιο και η κτηνοτροφία, εφ όσον λυθεί το πρόβλημα του ζευγαρώματος ιδιαίτερα στο δεύτερο. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει κατά τη γνώμη μου με στοχευμένες πολιτικές από την κυβέρνηση, αλλά θα απατήσει χρόνο και εκπαίδευση, αλλά και γενικότερη αναδιάρθρωση της υπαίθρου. Στην Κρήτη από όπου και κατάγομαι επιχειρούν και τα δύο (καλλιέργειες, κτηνοτροφία) με αρκετή επιτυχία, παρά το γεγονός ότι κατά τη γνώμη μου η όποια προσπάθεια γίνεται με πολύ πρωτόγονα μέσα (αναφέρομαι στο management).
Όσον αφορά το δεύτερο η λύση από ότι λένε οι γνώστες του αντικειμένου είναι η πυρηνική ενέργεια, την οποία πρέπει να υιοθετήσουμε χωρίς φόβο και πάθος, αλλά σε συνδυασμό με την αιολική και ηλιακή κατά τη γνώμη μου, προκειμένου να μειωθούν οι όποιες παρενέργειες προκύψουν από απόβλητα κλπ., και ας χάσουμε και λίγο σε κέρδος, θα κερδίσουμε σε ποιότητα ζωής εμείς και τα παιδιά μας.
Τέλος η ανάπτυξη του τουρισμού είναι κάτι που θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να γίνει, το οποίο και θα βοηθήσει στην “εξαγωγή” των άλλων δύο προϊόντων, θεωρώ δε ότι η στόχευση θα πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό, στον λεγόμενο εναλλακτικό τουρισμό, ο οποίος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος είναι και πάλι απλός. Η μέση ηλικία ενός ανθρώπου έχει ανέβει για ευνόητους λόγους, και πλέον κάποιος γύρω στα 45 θεωρείται μεσήλικας, ο οποίος όμως σύμφωνα με το νέο πρότυπο ζωής που λανσάρεται, είναι και υγιής (σχετικά), γυμνάζεται, έχει ενδιαφέροντα για τη φύση, την ιστορία κλπ. Όλα αυτά η Ελλάδα τα έχει σε μεγάλο βαθμό κα μπορεί να τα αξιοποιήσει, αν και εφ όσον παρθούν οι ανάλογες αποφάσεις.
Και κάτι ακόμα που το έχω ακούσει σαν επιχείρημα σε διάφορες συζητήσεις που κάνω κατά καιρούς, ενάντια σε αυτά που προτείνω παραπάνω στο σκέλος των επενδύσεων. Λένε κάποιοι ότι το “ακριβό” ευρώ (αν υποθέσουμε ότι παραμένει “ακριβό” κάτι που εγώ προσωπικά δεν νομίζω ότι θα συμβεί το επόμενο διάστημα), θα είναι εμπόδιο στην όποια τέτοια προσπάθεια κάνει η χώρα όπως αυτή περιγράφεται παραπάνω, ιδιαίτερα δε στην αιχμή του δόρατος της παραπάνω πρότασης, δηλαδή του τουρισμού.
Η απάντησή που εγώ μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής: Το “ακριβό” ευρώ δεν νομίζω ότι θα αποτρέψει κάποιον να καταναλώσει ένα Ελληνικό προϊόν, αν μέσα στο μυαλό του έχει εντυπωθεί κατ’ αρχήν, η εκτίμηση για αυτό κάθε αυτό το προϊόν. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες το ξέρουμε αυτό πολύ καλά, αν πάρω ως παράδειγμα τις BMW και Mercedes που βλέπω να κυκλοφορούν γύρω μου.
Εν κατακλείδι, αυτό που λέω είναι ότι ή αναβαθμίζουμε τις όποιες υπηρεσίες ή προϊόντα μπορούμε να παρέχουμε, στο βαθμό που μπορούμε και ταυτόχρονα μειώνουμε κράτος και στη συνέχεια φορολογία, μήπως έρθει και καμία ξένη εταιρεία προς τα εδώ μελλοντικά, ή απλά πάμε για τον πάτο.
πηγη Manosmv
Ετικέτες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Διαγωνισμός emallers.com
Οι επισκέψεις μας
Μοιραστείτε το...
Η λίστα ιστολογίων μου
-
Ο παράδεισος βρίσκεται στη γηΠριν από 7 χρόνια
-
emergency cash loansΠριν από 11 χρόνια
-
Στοίχημα Ποδοσφαίρου - προγνωστικά 096/07/2010Πριν από 13 χρόνια
-
-
-
1 σχόλια:
φίλε έχω τρεις ερωτήσεις. σίγουρα ελπίδα υπάρχει,
1. πρέπει να μειώσουμε δραστικά και έμμεσα τις μισθολογικές δαπάνες της χώρας. εσύ προτείνεις σταδιακά. δεν μπορούμε να κάνουμε και τα δυο, πρέπει να διαλέξουμε. άρα δεν είναι καλυτέρα να καταφύγουμε σε μια κατάσταση σοκ?
2. σήμερα η κυβέρνηση του Παπανδρέου, είναι ικανή έστω και σήμερα να διαχειριστεί αυτήν την κρίση.
3. αν μας αφήσουν οι ξένοι να αλλάξουμε σιγά σιγά, φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια. αδίκως φοβάμαι ότι θέλουμε βούρδουλα?
Δημοσίευση σχολίου