Όχι άλλο κάρβουνο...

Ποιος διάβολος μπήκε μέσα σας και φραγκέψατε. Ποιος σας είπε ότι εμείς θέλουμε τα φράγκικα συστήματα της ιδιωτικοποίησης. Ποιος δαίμονας σας έκανε να αμερικανικέψετε. Γιατί φέρνετε στην «ευλογημένη» οικονομία της Ελλάδας τα αμερικάνικα συστήματα των συγχωνεύσεων και του γιγαντισμού των επιχειρήσεων; Γιατί μας οδηγείτε σε συμφωνίες με τους εργοδότες που είναι μόνιμοι εχθροί του λαού; Αν πρόκειται να φραγκέψουμε πουλώντας τις κρατικές καρέκλες μας στους ιδιώτες. Αν πρόκειται να χάσουμε τα μετερίζια μας στο δημόσιο. Αν πρόκειται να μας λένε ότι τα βρήκαμε με τους άθλιους εργοδότες...Τότε εκατό φορές άνεργοι. Εμείς δεν προσληφθήκαμε για να δουλέψουμε. Μια θέση στο δημόσιο επιδιώξαμε και την πετύχαμε. Θέλετε τώρα να την χάσουμε γιατί εσείς υπογράψατε μνημόνια με τους κουτόφραγκους και τους Αμερικάνους; 

Ε, όχι δεν θα σας περάσει. 

Άλλωστε με αυτά που λέμε συμφωνούν (με τα ίδια ακριβώς λόγια) και τα αριστερά κόμματα. Και μην μας πείτε ότι είναι τα κόμματα που γεμίζουν δέκα λεωφορεία και πολύ είναι... 

Εμείς συμφωνούμε με τις ιδέες τους γιατί βολεύουν τις «κατακτήσεις» μας. Βολεύουν αυτό που θέλουμε. Την θεσούλα μας. Και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι ας βουρλίζονται... Να βρει και γι΄ αυτούς θέση το κράτος. Εμάς τι μας νοιάζει. 

Αρκετά χάσαμε μέχρι τώρα.

Χάσαμε όλα όσα κέρδισαν οι εργαζόμενοι στην παλαιά Ολυμπιακή. Το αν τους πλήρωνε χρόνια ολόκληρα ο Έλληνας φορολογούμενος ή οι δανειστές μας (που μας ζητάνε τώρα τα λεφτά τους) δεν είναι δικό μας πρόβλημα. 

Χάσαμε εκείνη την ωραία περίοδο του ΟΤΕ που όλο και είχαμε το κάτι τις μας... με την μαύρη αγορά μιας παροχής τηλεφώνου ή μιας μεταφοράς τηλεφώνου. Τι πείραζε που για να πάρεις τηλέφωνο έπρεπε να αποδείξεις ότι είσαι απ΄ ευθείας απόγονος του Περικλή ή του Αλέξανδρου του Μέγα (αν ήσουν βορειοελλαδίτης). Όποιος τα είχε τα έσκαγε και αγόραζε στην μαύρη και μία και δύο γραμμές... 

Όποιος δεν τα είχε απλά περίμενε. 

Χάσαμε εκείνες τις περιόδους που οι συντεχνίες είχαν μεγάλο μερίδιο στους διορισμούς στις κρατικές Τράπεζες και στις ΔΕΚΟ. 

Χάσαμε τις περιόδους που στις κρατικές βιομηχανικές επιχειρήσεις βίδωναν μια βίδα τρία με τέσσερα άτομα. Τα οποία έπρεπε απαραίτητα να έχουν ειδικότητα στο βίδωμα... Άτομα που έβαζαν τα παξιμάδια στις βίδες δεν μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν. Γιατί είχαν άλλη ειδικότητα...

Χάνουμε τώρα, με το καταραμένο το μνημόνιο, και το επίδομα κανονικής παρουσίας. Το επίδομα για όσους δεν την κοπανάνε... Άσχετα πόσο δουλεύουν στο ωράριο τους... 

Χάνουμε ακόμη με το διαολοφερμένο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ» την δυνατότητα να δουλεύουμε (σ)τον Δήμο κλαδεύοντας ένα δέντρο 4-5 άτομα. Χάνουμε το δικαίωμα μας να δουλεύουμε στην θέση που θέλουμε και έχουμε την απειλή της μετάθεσης ή της μετάταξης.

Δεν φτάνουν όλα αυτά που χάνουμε αλλά θέλετε τώρα να συγχωνεύσετε τις συγκοινωνίες και να πουλήσετε τις κρατικές Τράπεζες. Χωρίς να μας ρωτήσετε. Και περιμένετε να συμφωνήσουμε. 

Εκείνα τα ξεβρακώματα στους ιδιώτες που τόλμησαν χωρίς την άδειά μας να αγοράσουν, το 1993, κρατικά λεωφορεία τα θυμόσαστε; Θυμόσαστε που τότε είχαμε και την συμπαράσταση του ΠΑΣΟΚ εκτός από τις άλλες αριστερές δυνάμεις; 

Θυμόσαστε ότι όλα αυτά εσείς οι πολιτικοί μας τα υποδείξατε να τα «διεκδικήσουμε» και να τα προστατέψουμε; 

Ποιος αναγνώστης της στήλης μπορεί να αμφιβάλλει ότι έτσι ερμηνεύονται οι σημερινές σφοδρές αντιδράσεις στα σχέδια για την εξαγορά της ΑΤΕ και τους Τ.Τ. Στις απλές σκέψεις (γιατί η κυβέρνηση δεν έχει αποφασιστικότητα) για συγχωνεύσεις στις δημόσιες συγκοινωνίες. Και στην αναμφίβολα ρεαλιστική θέση ΓΣΕΕ (κατ΄ αρχάς) και του ΣΕΒ για την τριετή συμφωνία. 

Το θέμα όμως δεν είναι με ποια νοοτροπία εκφράζονται οι θέσεις αυτές. Το θέμα είναι ποιος έσπειρε και στην συνέχεια καλλιέργησε την νοοτροπία αυτή. (Γι΄ αυτό βάζω εισαγωγικά στη λέξη διεκδικήσεις).

Τη νοοτροπία που όλοι (ελπίζω) θυμόμαστε ότι έσπειρε το ΠΑΣΟΚ του 1974-1984. Και την καλλιέργησαν τόσο οι κυβερνήσεις και τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας από το 1981 μέχρι και σήμερα. Τα αριστερά κόμματα απλώς τράφηκαν και δυνάμωσαν, όλα αυτά τα χρόνια, από ό,τι έσπειραν οι άλλοι.

Είναι η απαράδεκτη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε ως είδος αντιπαροχής στην εξασφάλιση «συμφώνων μη επιθέσεων» με τις συντεχνίες. Αλλά και για τη διευκόλυνση πελατειακών σχέσεων και άλλων συμφερόντων από τις κρατικές επιχειρήσεις. Μόνο τα «Λαμπρόχαρτα» της ΑΤΕ του 1999-2000 και τις «εξυπηρετήσεις» της ΑΤΕ σε πολιτικούς πελάτες των δύο κομμάτων να θυμηθούμε φθάνει. Για να μην πάμε στην ΔΕΗ, στα κρατικά ναυπηγεία, στις βιομηχανίες αμύνης, στα λιπάσματα, στα μεταλλεύματα και στις προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις και να θυμηθούμε ρουσφέτια, τοποθετήσεις και εξυπηρετήσεις επί εξυπηρετήσεων...

Άρα μήπως έχουν δίκιο όλοι όσοι ζητούν τώρα να πληρώσει ο υπόλοιπος λαός το σπασμένο μάρμαρο στην κρατική οικονομία του τόπου;

Του Γιώργου Κράλογλου 

www.capital.gr